Giuseppe Lamers
Giuseppe Lamers is op 13 augustus 1966 in Roermond geboren. Een Bourgondiër noemt hij zichzelf. Houdt van uitgebreid koken, van eten en drinken. Giuseppe maakt keramische en bronzen sculpturen, voor zowel binnen als buiten. Tot 1999 stapelden zich Afrikaans beeld op Afrikaans beeld. Maar na de ontmoeting in 1998 met Max Müller heeft Giuseppe ze aan de kant geschoven. En plaats gemaakt voor meer abstract werk. “Ik kan gewoonweg meer fantasie kwijt in een abstract beeld. Het klinkt raar, want we zijn gewend om realistisch te fantaseren. Maar een beeld met alleen een mond, neus en een oog roept meer op. De kijker gaat dan toch voor zichzelf het beeld afmaken.“ Een glimlach vindt hij te beperkt. Is Lamers daarmee een doemdenker? Het prototype van de met het leven worstelende zwartgallige kunstenaar? Nee, dat niet. Lamers weet dat de meeste mensen zijn denkers treurig vinden. Ongelukkig is hijzelf zeker niet. Zo heeft hij de ondersteuning van het thuisfront. Zijn moeder werpt zich op als manager. Tussen bellen en bloemen water geven plakt ze heel soms een titel aan een werk van haar zoon. Iets wat Giuseppe zelf niet doet. En zijn broer regelt veel praktische zaken. Giuseppe is dag in dag uit met zijn verslaving bezig. Want het werk is verslavend: “Week na week ben ik druk in de weer met mijn beelden. Heerlijk!” Giuseppe bouwt de beelden op en vormt vervolgens de contouren van het beeld in de klei. Alle beelden worden met de hand vervaardigd en daardoor is ieder object uniek. Verrassend is wel dat Lamers zijn grondidee er uiteindelijk vaak anders uitziet. Omdat het kleiwerk anders uit de bakoven komt. En als dan vervolgens dit werk dient als opmaat voor het echte beeld, komt dit vaak ook anders uit de oven.
